Bewustwording
door Joop Sanders 

Vorig jaar zomer heb ik 5 trajecten van het Pieterpad gelopen. Dat deed ik niet alleen, maar met drie wandelvrienden. Twee wandelvriendinnen zijn tegelijk ook onze begeleidsters, een vriend die volledig blind is, en ik met een zeer ernstige slechtziendheid. Onze aankomstplaats was Ommen.

We hadden onze rugzakken afgeleverd bij het overnachtingsadres, het was zo heerlijk om  zonder de rugzakken in de late middagzon het centrum in te kunnen lopen. We kwamen een eetcafé binnen waar we de enige gasten waren. Een jonge serveerster kwam de bestelling opnemen. 

“Graag vier lekkere biertjes voor ons” bestelden we. “En kunnen we hier ook wat eten?” 
Ja dat kon! Of we misschien de kaart wilden zien? 

Na een paar minuten kwam de serveerster terug met de menukaarten en vroeg aan een van onze begeleidsters “Willen zij ook een menukaart?”. Met ‘zij’ bedoelde ze ons, met de visuele beperking.  
 
Ik stond helemaal perplex. Als me zoiets overkomt gaan mijn haren recht overeind staan, alhoewel dat met mijn kapsel een behoorlijke toer is. ? 

Ik zei tegen de serveerster dat wij ook gewoon kunnen praten. Ik kon haar gezicht niet zien, maar het werd haar onmiddellijk duidelijk dat dit niet zo’n handige opmerking was geweest.
Ze wist niet goed hoe ze dit moest goedmaken, en ze maakte excuses en nog eens excuses.

We hebben uiteindelijk heerlijk gegeten en kregen aan het eind van de avond nogmaals excuses. De koffie kregen we van de zaak.

Natuurlijk begrijp ik dat dit geen opzet is. Het is onbekendheid. Hoe ga je om met mensen met wie je geen oogcontact kunt krijgen?

Mijn tip: Spreek nooit tegen een begeleider, maar maak contact door direct iemand aan te spreken, raak desnoods iemand even heel licht aan zodat zij/hij weet dat het voor haar/hem bedoeld is.